Het vervolg op: Arie 3: Schildpad en Haas

“Het is toch ook niet te geloven, al dat gedoe met zwarte piet!” Arie heeft net zijn oude woning opgeleverd en we zijn onderweg naar zijn nieuwe huis. Zachtjes is het nieuws op de radio te horen. “De kinderen zijn al jaren gewend aan een zwarte piet, waarom moet nou toch alles weer veranderen?!” Zegt Arie. “Tja, Arie” zeg ik, “Het zijn niet de kinderen die al zo lang aan een zwarte piet gewend zijn. Jíj bent al 70 jaar gewend aan dat piet zwart is. De kinderen zijn nog maar een jaar of 6/7, die kunnen makkelijk nog wel wennen aan een andere piet.” Met een kleine glimlach op mijn mond ben ik benieuwd of Arie hier nog op reageert, maar ik hoor hem niet meer.

Het is typisch Arie. Hij houdt niet van veranderingen en gaat er ook vanuit dat niemand veranderingen logisch vindt. Arie heeft de afgelopen weken dat ook een behoorlijke uitdaging overwonnen en een flinke verandering doorstaan. Na de bezichtiging heeft Arie besloten de aanleunwoning te nemen. Vanaf dat moment is alles in sneltreinvaart gegaan. Binnen twee weken moest hij de woning betrekken, anders stond hij te lang leeg. Voor alle kosten die nog bij de verhuizing kwamen was het geld wat Arie had gespaard niet voldoende. Arie kon nauwelijks aanspraak maken op financiële voorzieningen vanuit de gemeente waar hij ging wonen en dus hebben we van alles uit de kast getrokken om deze verhuizing mogelijk te maken. God kijken of hij nog ergens op kon besparen, met een regeling om één maand huur gespreid te betalen en een ondersteunende gift vanuit een fonds is het gelukt. Arie had moeite om weer in de schulden te moeten, maar het was de enige manier.

Vaak heb ik hem vloekend en tierend aan de telefoon gehad omdat hij snelle beslissingen moest nemen en bij veel dingen om hulp moest vragen. En laten dat nou ook net twee zaken zijn waar hij veel moeite mee heeft. Maar het is hem gelukt. Alles is verhuisd. Hij heeft de sleutels van zijn oude woning ingeleverd. Eerst nog even bijkomen van deze hectische weken en dan kan Arie in zijn eigen tempo, op een rustige plek de laatste periode van zijn leven vorm gaan geven. Misschien gaat hij op den duur ook wel eens kijken bij de activiteiten die in het verzorgingstehuis worden georganiseerd. Omdat Arie nu naar een andere gemeente is verhuisd kan ik niet heel lang meer met hem meelopen. We spreken af dat we over drie maanden nog een afspraak maken om te kijken of alles goed gaat en dat zal ik af moeten sluiten.

Drie maanden na de verhuizing bel ik Arie op om te vragen hoe het gaat. Hij neemt niet op. Ik probeer het een aantal keer die week, maar geen gehoor. In de week erna belt Arie me terug. Hij klinkt bij lange na niet zo opgewekt als ik had gehoopt. Als ik vraag hoe het gaat vertelt Arie dat hij een week geleden, op zondagavond op een krukje was gaan staan om een lampje te vervangen. Hij is van het krukje gevallen en op zijn zij terecht gekomen. Hij kon niet meer overeind komen. De hele nacht heeft hij op de vloer gelegen. Zijn hoofd bloedde. Zijn arm deed pijn. Op maandagochtend is het hem gelukt om naar zijn telefoon te kruipen. Op een folder zag hij het telefoonnummer van de thuiszorg. Die heeft hij gebeld. De huisbaas heeft met de  noodsleutel zijn woning geopend en Arie is naar het ziekenhuis gebracht. Zijn hoofdwond bleek niet ernstig, maar zijn arm was op meerdere plekken gebroken. Arie kan nu niet veel meer.

Vier keer per dag krijgt hij nu iemand van de thuiszorg over de vloer. Voor iemand die het zo lastig vindt als er vreemden in zijn woning komen, als er anderen mensen zijn die zijn huishouden overnemen, als hij gewassen moet worden door een ander of als een ander voor zijn eten zorgt, is dit een ware hel. Veel verschillende verpleegsters komen er bij Arie langs. Een groot deel ervan vindt dat zijn leefomstandigheden niet goed genoeg zijn, ze vinden dat hij niet gezond genoeg eet, ze vinden zijn vloer vies (hij kan het niet zelf schoonmaken en wil niet nog meer mensen in huis) of zijn van mening dat hij niet zelfstandig kan wonen. Vier keer per dag wordt de bel van zijn voordeur ingedrukt. Die bel is gemaakt voor mensen die wat lastig horen. De bel is hard. Net zo hard als een sirene van een politie auto die naast je staat. De bel kan niet uit of zachter. Arie wordt er helemaal gek van. Steeds vaker laat hij de thuiszorg buiten staan en blijft hij op bed liggen met een kussen op zijn hoofd.

Ik ga bij Arie langs. Ik onderzoek de bel. Hij kan inderdaad niet uit of zachter. We kunnen ook nergens makkelijk een draadje los maken. Ik schroef de kast open en plak met duct tape het klepeltje af. De bel maakt nauwelijks nog herrie. Daarna bellen we de supermarkt en leggen Arie zijn verhaal uit. Ze hebben geen boodschappenservice, maar zijn bereid om af en toe de boodschappen te komen brengen. Ik neem contact op met de thuiszorgorganisatie om te overleggen. Ze vonden Arie inderdaad al wel een lastige klant en wisten niet zo goed wat ze nou met hem aan moesten. Ze zullen kijken of ze de bezoekjes terug kunnen brengen naar 2 keer per dag en zoveel mogelijk door dezelfde verpleegsters. Verder stuur ik ze een uitgebreide mail met de handleiding van Arie. Arie is al iets meer opgelucht, maar dat rustig bijkomen wat hij zo nodig had, dat zat er nog niet in. Arie houdt niet van mensen om zich heen. Hij snapt de mensen niet en de mensen snappen hem niet. Hij zou graag wat meer gezelligheid om zich heen hebben, maar dan moeten ze zich wel aan Arie zijn regels houden.

Ja, Arie is eenzaam, maar Arie is ook liever alleen.

Lees ook: Het verhaal van Arie