Het vervolg op: Beperkt geleefd
Het helpt mij niet dat de 70 jarige Arie al heel wat hulpverleners heeft versleten in zijn leven. Ik merk dat Arie me bij elk huisbezoek aandachtig screent. Arie is voorzichtig en checkt of ik het wel goed met hem voor heb, of ik goed luister naar wat hij me heeft vertelt en hij controleert ook of ik doe wat ik zeg. Meerdere keren per gesprek haalt hij herinneringen op over verschillende hulpverleners. Bij slechte herinneringen kan ik herleiden dat mijn actie niet in goede aarde valt bij Arie. Als hij een positieve herinnering ophaalt, dan komt ik in de goede richting. Het kost me de nodige moeite om goed bij hem aan te sluiten. 70 jaar overleven hebben Arie zijn handleiding met veel kleine lettertjes aangevuld.
Naarmate ik vaker bij Arie langskom lijkt hij steeds meer op zijn gemak. Steeds meer wordt mij duidelijk wat wel en niet werkt bij Arie. Arie houdt niet van onverwachts bezoek. Hij wil nog wel eens vergeten dat we een afspraak hebben staan, dus ik stuur hem altijd 30 minuten van te voren een sms dat ik eraan kom. Het geeft nietals ik wat later ben, hij vindt het wel heel vervelend als ik eerder ben. Verder moet ik het woord ‘moeten’ zoveel mogelijk vermijden. Zodra ik dat woord gebruik wordt hij onrustig en wil hij eigenlijk het liefst gelijk het gesprek stopzetten. Arie kan alleen ergens achter staan als hij het volledig begrijpt.
Arie houdt niet van handtekeningen zetten en hij heeft altijd het gevoel dat hij in de maling wordt genomen. Ik gok erop dat die laatste twee een link hebben met elkaar. Arie zal best wel eens zijn handtekening onder iets hebben gezet wat hem uiteindelijk meer gekost heeft dan hem opleverde. Dit gevoel heeft hij in ieder geval iedere keer dat hij ergens voor moet tekenen.
En heeft Arie een mobiel telefoontje. Hier kan hij alleen me bellen en sms’jes op ontvangen. Het lukt hem niet om zelf sms’jes te sturen. Hij heeft geen beschikking tot een computer en ook geen idee hoe de digitale wereld werkt. Ik krijg ook steeds meer inzicht in zijn administratieve situatie. Arie heeft geen DigiD code, geen woonpas, geen email, geen ov chipkaart (sinds de invoering van de OVchipkaart loopt Arie alles omdat hij niet weet hoe hij zo’n pas aan moet vragen of op moet laden) en ook een gemeentepas die allerlei voordelen biedt, heeft Arie niet. Het is waarschijnlijk wonderlijk dat zijn huurtoeslag en zijn zorgtoeslag wel geregeld zijn. Hij houdt naast zijn vaste lasten erg weinig over van zijn AOW. Het lukt hem wel om hiermee rond te komen.
Ik voel gelijk de spanning die dit oplevert met zijn grote wens naar een woning met meer rust. Na een aantal afspraken die nodig zijn om elkaar te leren kennen, teken ik voor Arie uit welke mogelijkheden hij heeft en wat we daar voor nodig hebben. Om Arie’s enorme wens om niet afhankelijk te zijn te combineren met de wens voor rust, in de buurt van winkels en in de buurt van de zorg die hij nodig heeft (huisarts, fysiotherapie, e.d.) is een aanleunwoning misschien wel de meest passende optie. Dicht bij de faciliteiten, maar niet afhankelijk van een zorginstelling. Maar om hier terecht te komen moet je toch wel beschikken over een DigiD code en een woonpas. Daarnaast heeft Arie aan zijn inkomen net voldoende om rond te komen. Een verhuizing brengt altijd extra kosten met zich mee.
Nu alles uitgetekend voor Arie op de tafel ligt heb ik het woord “moeten” goed kunnen omzeilen en ziet Arie duidelijk wat hij te kiezen heeft. Arie heeft zelf gelijk al een heel goed idee om aan geld te komen. Hij vertelt dat hij nog oude levensverzekeringen van zijn moeder heeft liggen die hij wil laten uitbetalen. Hij heeft deze papieren bij een advocaat neergelegd, maar die lijkt niet goed te begrijpen wat Arie ermee wil. Één telefoontje naar de advocaat leert mij dat ze elkaar niet goed hebben begrepen. We besluiten de papieren terug te halen.
Daar zit ik met 6 polissen in mijn hand, allemaal gedateerd rond 1952 en iets verder. Prachtige, deels met de hand geschreven documenten. Arie vertelt dat zijn moeder deze alleen voor hem heeft afgesloten. Ik vraag me af of zijn moeder toen al door had dat Arie het moeilijk zou krijgen. Is dit het bewijs ervan?
Via mijn laptop komen we erachter wat we moeten doen om de polissen uit te laten betalen. En na wat rondbellen en opsturen naar een verzekering die dit uit kan zoeken heeft Arie na een maand een bedrag van 1500,- op zijn rekening gestort van de levensverzekeringen. Voor het eerst zie ik een vleugje blijdschap en opluchting bij Arie.
Ondertussen hebben we via mijn laptop en met mijn e-mailadres ervoor gezorgd dat Arie een DigiD code, een woonpas, een gemeentepas en een OVchippas heeft. Met de gemeentepas kan hij gratis reizen, dus opladen is niet nodig. Ook hebben we via de DigiD vast de nodige gegevens opgevraagd die Arie nodig zal hebben als hij een woning wil accepteren. En aangezien Arie al lang in deze woning woont en in een gunstige categorie valt, zal hij niet lang hoeven wachten voor hij in aanmerking komt voor een aanleunwoning. De zoektocht kan beginnen.
vervolgt: Arie 3: Arie 3: Schildpad en Haas
Ik mag meedoen! 