23 graden geeft de thermometer van mijn auto aan. Mijn raampje heb ik naar beneden gedaan. Een lekkere zomerbries waait er naar binnen. Heerlijk, ik hou van de zomer. Ik ben onderweg naar mijn volgende afspraak. Tussen alle afspraken door zit ik graag even in de auto. Het liefst heb ik er nog een bak koffie bij. Meestal heb ik de radio uit. Even rust, even stilte, even de ruimte om alle informatie die ik tijdens een gesprek op me af heb gekregen te laten zakken. Ik kan erg genieten van deze momenten, zeker met dit weer.

Terwijl ik in gedachten ben verzonken wordt ik opgeschrikt door een oorverdovende sirene naast me. Het drukke verkeersplein waar ik me bevind verandert in een chaos. Auto’s schieten  ongecoördineerd verschillende kanten op om ruimte te maken voor de drie politieauto’s die vanuit het politiebureau op de hoek onze kant op sjezen.  En terwijl het geluid van de sirenes naar achter vervaagt en het verkeer op het plein al toeterend weer tot orde komt, ben ik aangekomen bij het adres van bestemming. Ik parkeer de auto en kijk nog even naar het bijzondere oplossend vermogen van een aantal automobilisten. Er komt nog een tram voorbij. De rails piept en de tramchauffeur waarschuwt met zijn bel de automobilisten die op de rails staan.

Het adres waar ik moet zijn is in een flat voor 55+ ers. Ik heb een afspraak met Arie. Arie is 70 jaar en heeft een lichte verstandelijke beperking. Naast zijn verstandelijke beperking heeft Arie allerlei lichamelijke klachten. Ik ben bij zijn voordeur aangekomen en druk daar op de bel. Het duurt een minuut, maar dan hoor ik wat gerommel richting de voordeur komen. De deur gaat open. Voor mij staat een kleine man met een kromme rug. Zijn hoofd staat wat scheef op zijn romp. Hij is wat sober maar degelijk gekleed. Het huis is donker. Het raam en het gordijn zitten dicht. Het huis is eenvoudig ingericht. Arie schenkt wat water voor me in in een plastic bekertje. Als ik aan Arie vraag hoe het met hem gaat, legt hij zijn handen even op zijn oren. Verdrietig kijkt hij me aan en zegt zacht: “niet zo goed”.

Dat antwoord had ik kunnen verwachten. Arie heeft een hectisch leven geleefd en is van daklozenopvang naar ontwenningskliniek naar verschillende woonvormen getrokken. Met elk aspect van de hulpverlening heeft hij kennis gemaakt. Sinds en jaar of 10 woont hij hier, op zijn eigen plekje. Met een aow’tje en een sober uitgavenpatroon lukt het hem zonder ondersteuning net de touwtjes aan elkaar te knopen. Familie heeft hij niet meer, die zijn allemaal overleden. Arie had koers gezet op een rustige laatste fase van zijn leven en zijn slechte gewoontes achter zich gelaten. Maar toen kreeg hij een piep in zijn oor, die niet meer stil werd.

Het heerlijk centraal gelegen, stadse plekje wat hij had veranderde in een nachtmerrie. De piep die hij 24 uur per dag hoort wordt soms 3 of 4 keer per uur extra aangezet door de loeiende sirenes van de politie die (ook ’s nachts) uitrukt van het politiebureau waar hij boven woont. De tram waarvan de halte in eerste instantie zo lekker dichtbij was is nu met zijn gepiep en gebel van 6 uur ’s ochtends tot 1 uur in de nacht en bijna continue stressfactor. Met de ramen en de gordijnen dicht probeert hij alle geluiden buiten te houden, maar het is een onbegonnen zaak.

De slogans van de folders op de mat van diverse organisatie of producten die beterschap beloofden bleken loze beloftes. De huisarts leek, tegen de wensen van Arie in, alles op te willen lossen met pilletjes. Ten einde raad heeft hij nog één keer al zijn moed bij elkaar geraapt. Hij is het wijkcentrum binnen gelopen en heeft om hulp gevraagd. Zijn hulpvraag? Hij wil een ander huis, eentje waar hij wèl rust heeft. Je zou toch zeggen dat hij dat na 70 roerige jaren wel verdiend heeft.

Het vervolg: Arie’s handleiding