Vervolg op: Fatima 3: Sweet 18!

Fatima zit zit in een vrouwenopvang in een andere stad. In die stad loopt ze niet het risico om familie of kennissen tegen de komen die niet mogen weten dat ze in verwachting is.  Ze staat er ingeschreven, het lijkt erop dat ze kan beginnen met vooruit kijken en voorbereiden. Vanuit de vrouwenopvang kan ze ook terugvallen op wat ondersteuning bij het regelen van voorziening en het organiseren financiële zaken. Ik kan het loslaten. Sterker nog, ik moet wel, want ze woont nu in een andere stad.

We houden wel contact over de what’s app en ook heb ik af en toe de hulpverlener van de vrouwenopvang aan de telefoon om uit te leggen hoe ze Fatima het beste kan bereiken en hoe haar situatie in elkaar steekt. Het verloopt niet soepel. Ze lijken elkaar niet goed te begrijpen. Fatima heeft erg veel moeite om zich aan de regels van de vrouwenopvang te houden. En vanuit de vrouwenopvang hebben ze erg veel moeite om Fatima goed te kunnen helpen. Als ze er zes weken zit besluit ik toch maar eens om langs te gaan. Het wordt al snel duidelijk waar de problemen zitten. Fatima heeft recht op studiefinanciering. Ze zal dit pas over een week of zes krijgen, want dan begint het kwartaal nadat ze 18 is geworden. Ze kunnen haar niet helpen met het aanvragen van een uitkering, omdat ze daar geen recht op heeft. Verder blijkt dat de plek waar ze zit voor 12 weken is bedoeld. Na die 12 weken moet ze doorstromen naar een plek die de vrouwenopvang voor haar dient te regelen. Bij de vrouwenopvang zijn ze van mening dat Fatima naar een plek toe moet met intensievere begeleiding. En naast het feit dat Fatima niet in aanmerking zal komen voor een indicatie waarmee zo’n plek betaald kan worden, is ze het er zelf ook niet mee eens. Kortom, ze kan nog zes weken blijven en een inkomen valt in die tijd niet te regelen. Ondertussen krijgt ze de rekeningen van de ziektekostenverzekering en de eigen bijdrage voor de vrouwenopvang. Tegen de tijd dat ze studiefinanciering krijgt heeft ze al €1500,- aan niet betaalde rekeningen liggen.

Een telefoontje naar de gemeente waar ze nu woont leert mij dat ze daar niet lang genoeg staat ingeschreven om hulp via de gemeente te ontvangen.  Een telefoontje naar de organisatie die haar bij de vrouwenopvang heeft geplaatst leert me dat ze haar daar ook niet kunnen helpen omdat ze niet meer in gevaar is en ook niet terug kan naar een tienermoederplek in de gemeente waar ze vandaan komt omdat ze daar niet veilig is. diverse telefoontjes naar tienermoederplekken verder in de regio leert me dat niemand het aandurft haar een plekje te geven omdat ze de veiligheid van de andere moeders dan niet kunnen garanderen. En een telefoontje met de school van Fatima om te overleggen leert me dat ze haar zullen uitschrijven, omdat ze al te veel gemist heeft. Nu heeft Fatima dus ook geen recht meer op studiefinanciering en de zes weken die ze nog bij de vrouwenopvang heeft zijn niet voldoende om een uitkering aan te vragen. Het is een doolhof.

Als ik even reken bedenk ik me dat Fatima 37 weken in verwachting zal zijn als ze niet meer bij de vrouwenopvang terecht kan. Normaal gesproken roei ik het liefst met de riemen die ik heb en richt me vooral op de mogelijkheden. Maar nu bekruipt me toch het gevoel van frustratie. Was het nu maar een aantal jaar geleden, dan had Fatima een Wajonguitkering kunnen krijgen en een AWBZ indicatie voor een half jaar, het had niet uitgemaakt waar ze woonde of in welke stad de begeleiding werd geboden. Fatima was van aanzienlijk minder regelingen afhankelijk geweest.

Wat een kopzorgen voor een meisje van 18, wat een kopzorgen voor een aanstaande moeder, wat een kopzorgen voor een kindje wat nog niet eens geboren is.

vervolg: Fatima 5: Een veilig thuis?