Een vervolg op: Fatima 4: Kopzorgen

Toen ik van mijn oudste 37 weken in verwachting was, had ik net een week verlof. Dat was hard nodig. Ik had een flinke buik. Opstaan, lopen, slapen en zelfs nadenken, niets ging meer zo makkelijk. We hadden net een flinke verbouwing in ons nieuwe huis gehad. Bijna alles was klaar. Alleen in de badkamer moest nog het een en ander gebeuren. Ik maakte me veel zorgen, want stel dat de badkamer nog niet af is als de kleine al komt. Een week later werd mijn dochter geboren. De dag na de bevalling stonden er nog vaklui in mijn badkamer de verwarming te monteren.

Fatima is nu 37 weken zwanger. De 12 weken bij de vrouwenopvang zijn voorbij. Het is niet gelukt om in zes weken een plek te vinden waar Fatima naar toe kan als haar tijd bij de vrouwenopvang erop zit. Rond deze periode zou ook haar eerste studiefinanciering gestort worden, maar ja, school heeft haar uitgeschreven omdat ze al bijna een half jaar niet meer is geweest. Geen recht meer op studiefinanciering, geen uitkering, geen dak boven je hoofd. Ik wou dat ik me weer zorgen kon maken om alleen een verwarming.

Inmiddels zijn de zorgen die er zijn over het aankomende kindje bij veilig thuis neergelegd. Het lijkt Fatima, als aanstaande moeder, niet te lukken om überhaupt een thuis voor haar kindje te regelen. Maar zelf bij veilig thuis is er discussie over welke regio het op moet pakken, de stad waar ze vandaan komt, de stad waar ze ingeschreven staat of de stad waar ze nu verblijft? Fatima is weer naar het vriendin gegaan waar ze ook naartoe ging toe ze uit haar huis werd gezet. Deze vriendin woont begeleid, dus eigenlijk mag daar niemand bij logeren. Maar het is de enige plek waar ze nu nog naar toe kan. Ze zal er gedoogd worden zolang ze nog zwanger is. Ik ga me niet bezighouden met de discussie van veilig thuis, terwijl zij overleggen besteed ik de tijd liever aan op zoek gaan naar wat er nog wel mogelijk is, in plaats van kijken naar wat er allemaal niet is.

Fatima wil graag in het ziekenhuis bevallen in de buurt van waar ze nu verblijft. Om te voorkomen dat ze direct na de geboorte van haar kind nergens meer naar toe kan overleggen we met een fonds. Dit fonds is bereid om tot een week na de geboorte de kosten van het geboortehotel te betalen. En dan denk ik ook ineens weer aan een gesprek wat ik bijna een jaar geleden had met de moeder van een vriendin van mij. We waren met alle kinderen in de speeltuin en daar vertelde ze me dat ze vrijwilligerswerk deed voor een vrouw die de woning boven haar eigen huis beschikbaar had gesteld voor moeders met baby’s die het, om wat voor reden dan ook, niet lukte in de juiste zorg voor de baby te voorzien. Ik geef de tip door aan Fatima en ze belt direct. Fatima wordt begripvol te woord gestaan en de bereidheid om te helpen is groot. Uiteraard zullen we ook voor deze plek iemand moeten vinden die het betaald, maar we zijn allang blij dat we iets hebben gevonden waar Fatima met open armen ontvangen zal worden en waar alle babyspullen die Fatima nodig zal hebben aanwezig zijn.

Nu dus nog op zoek naar iemand die betaald. Fatima zal niet in aanmerking komen voor een indicatie voor de wet langdurige zorg. Die is allen voor mensen die de rest van hun leven afhankelijk zal zijn van intensieve zorg of ondersteuning. We zullen voor deze kosten dus moeten aankloppen bij de gemeente. De gemeente waar Fatima nog ingeschreven staat geeft geen gehoor. De gemeente waar Fatima verblijft geeft aan niets voor haar te kunnen betekenen. We zijn dus aangewezen op de gemeente waar ze vandaan komt. Ik dacht dat deze gemeente voor mij bekend gebied was, maar in deze situatie stuit ik toch weer op een hoop voor mij nieuwe afdelingen, mensen en regels. Na heel veel  intern overleg, extern overleg, beleidsstukken napluizen, vragen stellen, frustraties, telefoontjes plegen en mailtjes sturen wordt ik uitgenodigd op het stadhuis om met verschillende afdelingen van de gemeente om de tafel te zitten. Eindelijk een constructief plan. Nu weet ik in ieder geval dat ik binnen één overleg verschillende vragen kan stellen en antwoorden kan krijgen.

Na dik twee en een half uur kom ik naar buiten met suizende oren en een plan. De plek waar Fatima naar toe kan zal voor in ieder geval 12 weken worden betaald. Ze kan zich inschrijven op een adres in deze gemeente. De gemeente zal haar een uitkering geven en er zal een voorrangsverklaring voor een woning afgegeven worden voor een ruime regio waarin voldoende veilige opties zijn voor Fatima om een woning te vinden.

Ik bel Fatima op. We zijn allebei erg opgelucht, maar ook gereserveerd. Eerst zien, dan geloven. We hebben al veel teleurstellingen te verwerken gehad. Een week later bevalt Fatima van een prachtige zoon. Ze wordt opgehaald uit het ziekenhuis door de vrouw die de plek voor haar beschikbaar stelt. Moeder en kind worden met open armen ontvangen en komt in een warme omgeving terecht. En tot ieders verbazing is de vader van de jongen ook weer in beeld gekomen en pakt zijn vaderrol met verve op. De kansen voor moeder en kind zijn eindelijk de goede kant op gekeerd.

Het verhaal van Fatima