(Een vervolg op Hordelopen)

Ik heb nog twee weken om een rustige, stabiele woonplek te vinden voor Annet waar ze niet te veel onrustige mensen om zich heen heeft en waar de begeleiding haar zoveel nabijheid kan bieden dat ze op haar eigen tempo wat uit haar schulp kan trekken. Het liefst een plek in de regio en één waar ze voor langere tijd kan blijven. Ik bel ongeveer iedereen die ik ken, maar het heeft weinig zin. Dat wat Annet nu nodig heeft is niet voor handen. En als het er al zou zijn, kan ik niet eens de zekerheid geven dat het betaald wordt.

Ik probeer de onrust die ik voel bij anderen neer te leggen die een positieve bijdrage zouden kunnen leveren aan deze situatie. Ik blijf het CIZ lastig vallen om een besluit te krijgen over de indicatie. Er komt een afspraak. Het CIZ moet een besluit nemen over welke zorg iemand nodig heeft en het zorgkantoor moet er op toezien dat die zorg ook geboden wordt. Ik neem dus ook contact op met het zorgkantoor. Deze vertelt mij dat weer dat de zorgaanbieder die het dossier heeft aangenomen ook voor een geschikte plek moet zorgen. Dit is de zorgaanbieder die eerder aan had gegeven dat er jarenlange wachtlijsten zijn voor de plek die we voor Annet zoeken. Ik neem contact op met de zorgaanbieder om hen te vertellen dat Annet over twee weken een plek nodig heeft en dat die verantwoordelijkheid nu bij hen ligt. Begrijpelijk genoeg is de zorgaanbieder ook niet blij. Goede zorg voor Annet vergt nogal wat en zonder dat je daar nu mogelijkheden voor beschikbaar hebt, krijg je wel die verantwoordelijkheid in de schoenen geschoven. Daarnaast staan er anderen als jaren lang op wachtlijsten die ook op een geschikte plek wachten. Desondanks ben ik wel blij te zien dat ze zich het verhaal van Annet aantrekken en direct op zoek gaan naar wat ze dan wel zouden kunnen doen.

Inmiddels komt de datum van ontslag steeds dichterbij. Over een week moet ik Annet ophalen en ik weet nog steeds niet waar ik haar heen ga brengen. Ik heb nog een troef op zak en dat is de terugplaatsgarantie die wij hebben ondertekend. Ik neem contact op met de crisiscarrousel. Gaat het hier om een crisissituatie of om een plaatsingsprobleem? Ik geef geen ruimte om na te denken over deze vraag. Ik herinner ons aan het feit dat wij ook een verantwoordelijkheid zijn aangegaan met het tekenen van de terugplaatsgarantie.

Vlak voor het weekend hoor ik dat de zorgaanbieder en de crisiscarrousel met elkaar in contact zijn gegaan en samen een goede oplossing hebben gevonden. Ik ben opgelucht, ik hoef haar maandag niet op een kantoor of een stoep af te leveren.

Ook Annet heeft in spanning gezeten. Als ik haar maandag komt halen om naar de volgende plek toe te gaan heeft ze slecht geslapen. Weer een andere plek, weer andere mensen. Hoe zal ze hierop reageren. Tijd zal het leren.

De eerste week komt ze goed door. Ze begint steeds meer om haar persoonlijke spullen te vragen. Na twee weken haal ik de spulletjes die ze heeft gevraagd op en breng ze bij Annet langs. Ik heb Annet alleen nog maar gezien als een jonge vrouw die naar de grond kijkt, heel langzaam praat en hangende schouders heeft. Bij binnenkomst zie ik direct dat er in haar houding iets is verandert. Ze kijkt niet meer alleen naar de grond, haar schouders lijken iets omhoog en als ze naar de spullen kijkt zie ik een lach op haar gezicht verschijnen. Ongelofelijk! In een fractie van een seconde ben ik alle bloed, zweet en tranen die ik besteed heb om een goede plek voor haar te vinden, vergeten.

In de volgende weken wordt er een passende WLZ indicatie afgegeven en wordt er een nieuwe beter onderbouwde aanmelding voor een behandelplek gedaan waardoor ze binnen de kortste keren naar een plek waar ze de juiste behandeling en begeleiding kan krijgen. Mijn grootste taak zit erop. Ze staat er niet meer alleen voor. Er zijn nu genoeg mensen die naast haar lopen en samen met haar verder kunnen bouwen aan rust, zelfvertrouwen en misschien in de toekomst wel een eigen plekje.

Annet doet ook weer mee!

Het verhaal van Annet