(Een vervolg op: De terugplaatsgarantie)

Nu Annet  voor in ieder geval zes weken op een plek zit waar ze een beetje bij kan komen is het aan mij om te kijken waar ze hierna terecht kan. Samen met de gedragsdeskundige proberen we een inschatting waar we haar moeten aanmelden en welke hordes daarvoor genomen moeten worden. Gezien alle verschrikkelijke nare ervaringen die ze heeft meegemaakt, lijkt het ons meer dan logisch dat ze op een plek terecht komt waar ze geholpen kan worden om een manier van leven te vinden waarbij ze zo min mogelijk last heeft van alles wat ze heeft meegemaakt.

Er zijn eigenlijk maar twee plekken in de omgeving die daar gespecialiseerd in zijn. De plek waar ze nu zit en nog een andere een kleine 40 kilometer verderop. Bij allebei meld ik Annet aan voor een behandelplek. Verblijf en behandeling, zolang de behandeling nodig is. Voor deze plekken is ook iemand nodig die betaald. Annet heeft een WLZ indicatie, maar het pakket dat ze heeft is niet voldoende om ook behandeling te betalen. Ik vraag dus bij het CIZ een nieuwe indicatie aan waar wel behandeling inzit.

Ik loop gelijk al tegen het eerste spanningsveld op. Bij het CIZ nemen ze tot zeker zes weken de tijd om de aanvraag in behandeling te nemen. En eigenlijk vragen ze ook om een duidelijk beeld van klant. Ik ken Annet alleen vanuit het dossier wat van haar bekend is en niemand weet eigenlijk echt wat ze goed kan en waar ze moeite mee heeft. Op basis van alles wat ik gelezen, besproken en gezien heb maak ik een inschatting van wat Annet wel en niet zelf kan. Het doet haar voor mij gevoel geen recht. Maar ja, zonder passende financiering geen passende behandelplek. Toch maar aanvragen dus.

Ik heb het gevoel dat ik aan het hordelopen ben, zonder dat ik weet waar de finish is.

Als Annet vier weken op de crisisplek zit lijkt het langzaam wat beter met haar te gaan. Met behulp van medicatie komt ze tot rust en krijgt ze steeds meer grip op de stemmen in haar hoofd. Goed nieuws zou je denken. Voor Annet ben ik blij, maar ondertussen voel ik de spanning toe nemen. Er is nog niemand die de aanvraag voor passende financiering in behandeling neemt. En zojuist hoor ik ook dat de beide behandelplekken waar ik Annet had aangemeld, haar niet zullen plaatsen. Ze denken dat Annet beter gebaad is bij een rustige woonplek en het is nu nog lastig te zeggen of behandeling bij haar aan zal slaan. Deze hordes zijn omgevallen.

Plan B gaat in werking. Snel meld ik haar aan bij drie organisaties die een divers aanbod hebben voor begeleid wonen. Als ik me volledig aan de regels hou dan mag ik haar eigenlijk maar bij één plek aanmelden, maar ik weet ook dat de intensieve nabijheid en geestelijke verzorging die ze nodig heeft niet overal voor het oprapen liggen. Dit wordt direct bevestigd zodra ik de eerste aanmelding heb ingediend. De reactie die ik op de aanmelding krijg zegt in dik gedrukte letters dat er een wachtlijst van jaren is voor een dergelijke woonplek. Daarnaast is er ook nog steeds geen uitspraak gedaan over of er passende financiering is. Ik moet de kansen spreiden.

Ik heb nog een plan C voor uiterste nood. Die bestaat uit crisisopvangen en overbruggingsplekken, maar ik verwacht, als ik over moet stappen op plan C dat de storm in het hoofd van Annet binnen aanzienlijke tijd weer op code rood zit.

En daar komt het bericht. Annet is stabiel. De ontslagdatum wordt over twee weken ingepland. Als een boer met kiespijn hoor ik mezelf zeggen: ‘Wat fijn…’ Maar van binnen gonst het in mijn hoofd: Welke kant moet ik op, wat kan ik nog doen, welke hordes liggen er nog. Ik heb het gevoel dat als het mij niet lukt een goede plek voor haar te vinden, dat ze binnen de kortste keren weer terug bij af is of misschien zelfs wel slechter af.

Waar is de finish??

vervolg Annet 4:  Één lach