(een vervolg op: Storm in d’r hoofd)

Op vrijdag avond is Annet van de crisiswoning voor mensen met een verstandelijke beperking waar ze verbleef over gebracht naar een crisisplek in de reguliere ggz (geestelijke gezondheidszorg). Vanwege een ernstig belast verleden heeft de storm in haar hoofd voor kortsluiting gezorgd. Ik weet dat er weinig te kiezen valt op het moment dat iemand een gevaar voor zichzelf of zijn omgeving is. maar realiseer me goed dat het hier gaat om een meisje van ongeveer zeven jaar, wat bijna 20 jaar ellende heeft meegemaakt, verstopt in lichaam van een jonge vrouw. En ik realiseer me ook goed dat het heel lastig is om goed voor een kind van zeven te zorgen als je denkt een volwassen vrouw voor je te hebben staan. Hier zal ze niet beter worden.

Gelukkig lijkt er plaatst te zijn op een crisisplek waar ze goed om kunnen gaan met haar geestelijke toestand en haar verstandelijke vermogens. Ze moet nog wel aan een aantal voorwaarden voldoen, vooral op administratief gebied, voordat überhaupt besproken kan worden of ze daar terecht kan. Ik ga snel aan de slag om de benodigde papieren te krijgen. Na flink wat telefoontjes en dossier onderzoek, heb ik bijna alles compleet. Alleen nog een handtekening op de terugplaatsgarantie. Dat betekend zoveel dat de garantie wordt gegeven dat ze terug kan naar de plek waar ze vandaan komt, als ze geestelijk gezien stabiel genoeg is om de crisisplek te verlaten. Maar de plek waar ze vandaan komt is nou juist precies niet de plek waar we haar willen hebben.

Ik neem contact op met de organisatie. Ze kunnen haar toch echt niet aannemen als de terugplaatsgarantie niet is ondertekend. Blijkbaar komt het dus maar al te vaak voor dat er mensen met een beperking tijdelijk worden opgenomen om aan hun geestelijke toestand te werken en daarna niet meer terug kunnen naar hun eerdere verblijfplaats. ze blijven dan dus noodgedwongen een behandelplek bezet houden, waar hele dure psychiaters en behandelaren werken, terwijl ze geen behandeling meer in deze vorm nodig hebben. Dat kost natuurlijk veel te veel geld en er blijven onnodig plekken bezet waar anders mensen geholpen zouden kunnen die de hulp hard nodig hebben. De organisatie heeft er dus maar voor gekozen om niet meer te plaatsen zonder terugplaatsgarantie.  Het ene probleem is daarmee opgelost. Geen mensen meer onnodig op een dure behandelplek. Daarmee is er wel weer een nieuw probleem gecreëerd. Als je dus geen plek hebt om terug te keren, kom je dus niet in aanmerking voor een behandelplek.

Ik overleg met mijn manager, kunnen wij de terugplaatsgarantie tekenen? maar wat betekend dat dan? wij hebben geen woonplekken, alleen een crisiscarrousel waar iemand in uiterste nood, met een WLZ (wet langdurige zorg) indicatie voor 6 weken op een crisisbed kan slapen in een omgeving voor begeleid wonen. Niet ideaal, maar beter dat terug naar waar ze vandaan komt. Mijn manager zet haar handtekening.

Aan het einde van de week kan ze komen. Een crisisplek totdat de storm in haar hoofd van code rood naar code oranje is. In ieder geval zes weken maar mogelijk langer. In plaats van denken in uren en dagen, kunnen we nu in weken vooruit kijken. Dat geeft lucht.

vervolg: Annet 3: Hordelopen