Een vervolg op  Als het gereedschap stuk is…

Dit verhaal heb ik geschreven voor iedereen die vermoedens heeft of signalen oppikt van misbruik of mishandeling. En voor iedereen die dit heeft meegemaakt en ook heeft ervaren hoe lastig het is om er zelf over te vertellen. Ik weet dat het heel lastig is om je vermoedens of signalen bespreekbaar te maken. Ik hoop dat dit verhaal ertoe leidt dat zo veel mogelijk mensen zich realiseren dat het nog veel lastiger is om er alleen mee te blijven lopen als je misbruik of mishandeling meemaakt of hebt meegemaakt. Ik ben nu meestal sterk genoeg om mijn eigen verhaal te vertellen. En ik hoop dat mijn verhaal jou moed geeft om ernaar te vragen, om het te bespreken en om zo de eenzaamheid te doorbreken. 

Het gaat niet over één specifieke situatie of één specifiek persoon. Ik heb meerdere ervaringen in één verhaal samengevoegd. 

Alleen

Daar zitten we dan. Dit moet het moment zijn. Ik peil goed hoe jij erbij zit. Ben je rustig, heb je aandacht? Ik vraag hoe het met je gaat. Dit is puur om er achter te komen of je ruimte kunt maken voor mijn verhaal. Op dit moment heb ik me al weken, maanden, misschien wel jaren voorbereid. Nooit eerder is het mij gelukt om de woorden over mijn tong te laten komen. Als een soort rottende tennisbal blijven ze hangen in mijn keel.

Maar mijn lijf is het zat om deze donkere ervaring alleen met zich mee te dragen. Ik ben moe van de eenzaamheid. Is dit nu wel het juiste moment? Zal het mij lukken om de woorden over mijn lippen te krijgen? Ben jij er klaar voor om mijn woorden te kunnen horen? Ik probeer er een inschatting van te maken, maar het blijft een sprong in het diepe.

Het lijkt erop dat je rustig bent, dat je ruimte hebt om mij te horen. Ik leid mijn verhaal zo luchtig mogelijk in, zodat ik nog alle kanten op kan als ik het toch niet goed heb ingeschat. Het lukt, je luistert, je ogen worden groter. Ik maak mijn verhaal af. Het lukt me niet om jou in de ogen te blijven kijken.

Ik krijg de woorden over mijn lippen. Het kost me veel moeite, maar het lukt. Ik vertel je wat er is gebeurd. Over het misbruik van jaren terug.

Als de woorden eruit zijn, voel ik me plots heel erg moe. Mijn armen, mijn handen en mijn benen zijn ontzettend zwaar. Mijn hart bonst in mijn keel. Mijn handen bewegen nerveus en zijn helemaal nat van het zweet. Mijn hoofd ploft uit elkaar. Het lukt me om vluchtig naar je te kijken. Je ogen staan groot. Ik zie verschillende emoties door je gezicht schieten. Je zoekt naar woorden. Je probeert er voor mij te zijn, maar je hebt nog geen grip op je eigen gedachten. Ik heb geen ruimte om jou te steunen. Ik heb alles gegeven en nu is het op. Ik ga weg en laat jou achter.

Ik voel me schuldig dat ik jou zo heb achtergelaten, maar ik kon niet meer. In de dagen erna kijk ik geregeld op mijn telefoon en mijn mail. Nee… geen berichten of belletjes gemist. Weken hebben wij geen contact. Als wij elkaar weer zien, vraag je hoe het met me gaat. Ik zeg dat het goed gaat. Even zie ik je twijfelen, je kijkt me aan. De blik in je ogen vraagt: “Weet je het zeker? Want dat wat je de vorige keer hebt verteld, was nogal heftig.” Maar je mond zegt: “Fijn, met mij ook.”

Ik weet nu dat jij het weet. Ik weet zeker dat je me hebt gehoord. Ik weet niet wat het met je doet. En dat maakt mij onzeker. De woorden waren eruit, ze leken te zijn ontvangen. Maar we hebben er verder nooit meer over gesproken. Ik neem mijn woorden terug. Ik begraaf ze weer heel diep in het donkere gat. Het doet zeer, maar ze passen nog.

Ik ben weer alleen.

Een paar keer heb ik een poging gedaan om te vertellen wat er was gebeurd, maar het leek alsof de woorden meegenomen werden door de wind, ze werden weggewuifd voordat iemand de inhoud kon begrijpen. En ook mijn lijf heeft geprobeerd het te vertellen. Het heeft zelfs geschreeuwd, maar werd niet begrepen.

Soms leek het alsof je me begon te verstaan. En op dat moment zag ik angst in jouw ogen. Heel even, totdat jouw hoofd jou een uitweg bood: Het zal wel meevallen… Ik heb het vast niet goed gehoord… Het is vast niet zo erg als het klinkt…  Dan zag ik jouw gezicht veranderen. De geruststelling kwam terug. Ik had het hart niet om jou weer mee te nemen in mijn angst.

Misschien was het ook te zwaar voor jou.

Zie jij in jouw omgeving signalen of heb je vermoedens van misbruik of mishandeling en vind je het lastig om het bespreekbaar te maken, dan kan je altijd (anoniem) advies vragen bij Veilig Thuis over hoe je dit kunt aanpakken.

Ben je onzeker over wat je kan doen en wat je moet laten als je als iemand zo’n ingrijpende gebeurtenis met jou bespreekt? Op de site van centrum seksueel geweld staan hele goede tips:  https://www.centrumseksueelgeweld.nl/iemand-steunen/

Heeft iemand jou in vertrouwen genomen over misbruik of mishandeling? Zoek hulp. Doe dit samen of in overleg met het slachtoffer. Je kunt (anoniem) contact opnemen met de onderstaande instanties. Zij kunnen jullie adviseren en ondersteunen in wat je kunt doen.

Veilig Thuis – 0800 2000 – voor huiselijk geweld en kindermishandeling

Centrum Seksueel Geweld – 0800 0188 – voor aanranding, verkrachting en andere vormen van seksueel geweld

Slachtofferhulp – 0900 0101 – voor alle vormen van mishandeling en misbruik

 

Heb je naar aanleiding van dit verhaal vragen of opmerkingen dan kan je ze bij dit bericht plaatsen of een persoonlijk bericht sturen via LinkedIn of via mijn website.