Het is donderdag, half vier, nog een paar dingen doen en dan kan ik ook een keer vroeg naar huis. Mijn weekend begint dan al, lekker vooruitzicht. ‘Einde vergadering’ hoor ik de voorzitter zeggen, en de manager staat op en verlaat de zaal.

5 minuten later komt de manager weer terug. “Er is vandaag een klant aangemeld vanuit de crisisopvang en iemand moèt deze oppakken”. De vergaderzaal is inmiddels aardig leeggelopen. Geen van de nog aanwezigen is in de gelegenheid. “Oké, ik kijk wel even” hoor ik mezelf zeggen. Ik start mijn computer op en lees de aanmelding. Een jong vrouw, Annet (niet haar echte naam), is bij een crisisopvang binnen de gehandicaptenzorg terecht gekomen, maar ze is zodanig in de war dat ze daar niet langer kan blijven. Er zijn zoveel mensen die misbruik van haar hebben gemaakt, de maat was vol, haar hoofd kon het niet meer aan. Een rustige woonomgeving was het plan, daar kon ze tot rust komen. Maar eenmaal in de rust kwamen de stemmen naar boven.

Na wat telefoontjes met de betrokkenen om meer informatie te krijgen, haal ik eerst even een bak koffie en neem ik vijf minuten de tijd om alle info te laten zakken. “Ach meisje” denk ik bij mezelf “waar moet ik beginnen om jou ook weer een mee te laten doen?”

Vroeg naar huis gaan was er niet meer bij. Voor het weekend zit ze nog even goed. Maandag weer een dag.

Vrijdag kan ik het toch niet laten om, na de muziekles van mijn jongste en vlak voordat de andere twee uit school komen, nog even mijn voicemail af te luisteren.

De stemmen in haar hoofd konden het niet meer aan en hebben haar de opdracht gegeven een einde aan haar leven te maken. Het is haar niet gelukt. Maar ze kunnen haar, waar ze nu zit, niet continu in de gaten houden. Ze moet vandaag nog weg. Ik zoek contact met de huisarts. Hij zal de crisisdienst van de GGZ inschakelen. Ik vraag een collega om het verder in de gaten te houden.

Ondertussen haal ik de oudste twee ook uit school en we doen nog even boodschappen. ik heb mijn hoofd er niet bij. Thuis gekomen kijk ik nog even op mijn telefoon, er is gedoe. Ik check bij mijn collega of het gedoe is waar ik wat mee kan, maar dat is niet het geval. Ik wens haar een fijn weekend en doe mijn telefoon uit, in de hoop dat ze in het weekend goed terecht komt. Ik pak de boodschappen uit en zie dat ik de helft ben vergeten. Ik ga zitten en neem nog een bak koffie.

De kinderen zijn lekker aan het spelen. Mijn vijf jarige zoon kijkt op en vraagt: ‘wat is er mama?’. Ik leg uit dat ik nog wat moest regelen voor een vrouw van mijn werk. De kinderen weten dat ik met mensen werk waarvan het hoofd niet altijd even goed werkt. Ik vertel dat er veel mensen zijn geweest die niet aardig voor haar zijn geweest, en daar is ze nu heel verdrietig over.

En hij vraagt: “heeft ze dan storm in haar hoofd?” Ik kijk op, ik ben even stil, het klopt, een betere uitleg had ik er niet aan kunnen geven. Ik ben ontroerd.

“Ja schat, ze heeft storm in haar hoofd”

Vervolg: Annet 2: De terugplaatsgarantie